اشعار

بانو ســلام، دخـتــر مــوسای طـورها            هر جا قدم زدی شده کـوهی ز نـورها

من عــاشقِ قــدیـمیِ این خــانــواده ام            راهی شدم به محـضرت از راه دورها

پیش شما هوای بهشت از ســرم پــرید            اینجا پر است بهجت و شور و سـرورها

آن قدر هیبت و عظمت دارد این حریم            جـایی نـمــانده است بـرای غــرورها

وقـتی که آشیــانــۀ آل عــلـی قــم است            فرش حـریم آن شده گـیـسوی حــورها

من چشم بستــه ام به عطای کــریم ها            راضی نیــم به تکه نــان مثل مــورها

در قم همه ز بودن تو فیــض می برند            تنها نه زنده ها، که گــرفتـار گـورهـا

هم چون عــقــیــلـه عـالمــۀ بی معلمی            طـعـنـه زده کــلام شــما بر زبــورها

گفتم عقــیــلـه و دل من رفت کــربــلا            آخــر به سمت قـتـلـگـه افتد عبــورها

درپیش صبر زینب ما صبرهم شکست            حرفـی نمــانـده بــود برای صبــورها

بر روی پیکرش همه گل هدیه کرده اند           جـسـمش نماند زیــر هـجــوم ستـورها

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خون جـگـر بود            از کــودکـی در مــاتــم او ســوگـواری

منــزل به منــزل در پـی دلــدار رفتی            در دشت های عــاشقی محـمـل سواری

داغ عــزیــزانـت بــلای جــانـتـان شـد            تـو زخــمــی تـیـغ جـفــای روزگـاری

تا مقصدت مشـهـد، دگر راهی نمـانـده            ای کــاش می شد انـدکی طاقت بیـاری

می سوخـتــی از آتش تب، بین بـسـتـر            دل خسته راضی به رضای کـردگاری

بــایــد بـیــایــد دلـبـرت، بایــد بـیــایــد            در آخــرین ســاعــات هــم امـیــدواری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ            یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضــا از روی لب هــایت نـیـفـتـد            با این که رو به قـبــله و در احتـضاری

تو یــادگــار دلــبــرت را مـثــل زینب            با گــریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگرمخور غم، چون سرت را ای کریمه!            بر دامن زهــرای اطــهــر می گــذاری

این دل شــده بی قــرار تو معصومه            پر زد به ســوی دیــار تو معـصومه
دیدم همه جا عــطــر رضا پـیـچـیده            در لـحـظــۀ احـتـضــار تو معصومه

************
بر ســیــنــه خــود داغ بــرادر دارد            در ســر هــوس دیــدن دلــبــر دارد
افــســوس که تـا حــوالــی قــم آمــد            دیــگــر نـتــوانـسـت قــــدم بــردارد
************
زخمی به جگر داشت وَ در تب میسوخت            از دوری دلبــرش مــرتب میـسـوخت
هر جــا که ســرِ درد دلش وا می شد            می گفت: امان از دل زینب، میسوخت
************

با ناله دو چــشــمان ترش را وا کرد            تا سِـیر کند دور و بـرش را، وا کرد
نــومــیــد ز دیـــدن بــرادر گـشـت و            با ذکر رضا بال و پــرش را وا کرد
************

آمــد ز مــدیــنــه تا که در قــم بـاشد            در مــمــلـکـت امــام هـشـتــم بــاشـد
شــایــد که خــدا نخواست تا مرقد او            مــانـند مــزار فــاطــمـه گُــم بــاشـد

گر چه دیـــدار بــرادر نرسیــدی بانو!            بــدنــی زیــر سـم اسب نـدیـدی بـانـو!

خـبــرِ چــنــد بــرادر تو شـنـیــدی امّا            ســرِ نــی آیــۀ قــرآن نـشـنـیـدی بـانو!

داغ مرگ همه اصحاب چـشیدی آری            درد کـعـب نی و سیـلی نچشیدی بانو!

شعلۀ هجر برادر جگرت را ســوزاند            رأس او را سـر بــازار نـدیــدی بانو!

عمه ات زینب مظلومه به ویرانه اسیر            تو به قم خلوت محراب گـزیدی بانو!

احترامت همه جا حفظ شد ای بنت رسول!            چون نسیمی سوی قم پاک وزیدی بانو!

مثل مولای غریبت که به غربت جان داد            به غــریبانه ترین وجه، شهیدی بانو!

صبر تو زینبی و همت تو فاطمی است            با همین رتبه به اهـداف رسیدی بانو!

مکتب فاطمه را خــوب که احیا کردی            دل ز دنیای پر از غصّه بریـدی بانو!

نهـضـت روح خــدا را تو ببار آوردی            نهضت فــاطمه را صبح سپیدی بـانو!

کــربــلا را ز مـدینه تو به قــم آوردی            مُلک ری را تو به ایثار خریدی بانو!

قمِ تو بارگه نور و قـیام و شرف است            هم چو خورشید از این شهر دمیدی بانو!

قطعه ای از حرم حضرت زهرا حَرمت            حرمش را تو به تصویر کشیدی بانو!

پرچم علم وعمل را تو کشیدی بر دوش            یر این بار گران گر چه خـمیدی بانو!

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

گر عـلی بن ابی طالب بود معـیـار صبـر          آن که صبرش با علی گردد برابر زینب است

گفت پیغمبر حسیـنـم هست کشتی نـجـات          بادبان و محور و سکان و لنگر زینب است

هست از درهای جنت یک درش باب الحسین          فاش می گویم کلید قفل آن در زینب است

آن چه داغ شش برادر را به خود هموار کرد          تا بماند جــاودان دین پـیـمـبر زینب است

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

چنان با بندگی هایش دل از ذات خدا برده           که قبل از وحی می آید سلامش از خداوندش

مقامش نیست در حد تصور آن بزرگی که           گرفـته آبرو معصومیت از بند روبندش

برای شرح اوج او چه گویم بهتر از اینکه           پیمبر همسر او باشد و زهراست فرزندش

کسی که سرگذارد پیش پای مادری چون او           روا باشد اگر گویم بهشت است آرزومندش

ندیده بعد اویک روزخوش احمد دراین دنیا           تمام سال می بارد بهار از دود اسفندش

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

مثل زینب عالمه در علم دین            قلب تو دریایی از علم الیقـین

ازمدینه چونکه دل بر داشتی            شــوق دیــــدار برادر داشتی

قم شد ازفیض قدومت رشک طور         روی تو آئـیـنــه ی الله و نـور

آمدی قــم غــرق استـقـبال شد         کوچه کوچه شوق و شور وحال شد

جسم تو در اوج غم بیمار بود          روحت اما از خدا سرشار بود

هیجده روز از تو قم اکرام کرد          احترام تو ز خاص و عام کرد

دیگر امـــا طاقت تو طاق شد          روح تو بر پر زدن مشتاق شد

در لهیب غصه ها بگداختــی           دور از روی رضا جان باختی

ابن خزرج چون غمت را جارزد          شـهــر قــم در ماتم تو زار زد

رفتی و قــم نـیـنـــوای ناله شد         سینه هــا دولـتــســرای ناله شد

پیکرت بردوش اشک و ناله رفت        در بَـر زهرای هجده ساله رفت

تـُـربتت میــعــادگــاه اهــل دل         قــبــر تــو مــعــراج آه اهل دل

مــرقــدت بـوی مدینه می دهد         اشک گرم و سوز سینه می دهد

یک مدینه داغ دل را تازه کرد        دفــتـر این قصه را شیرازه کرد

داغ تو یادآور یک ماتـــم است        قامت گردون ازاین ماتم خم است

آی بی بی امشب امشب گریه کن        همنفس با اشک زینب گریه کن

پــیــکــر پـهــلو شکسته فاطمه         در مدینه دفن شد دور از هــمه

نه نفرتابوت زهراشان به دوش        سینه ها آتشفشان لب ها خموش

در دل شب روی دستان علــی         خفت در خـــاک بقیع جان علـی

ای فُلك عاشقی ز چه پهـلو گرفته ای         ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای

تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو         چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای

بهـر سـؤال نه، ز مدد یا علـی بگــو         ای همسری كه دست به زانو گرفته ای

ترسم بگیرد از من دل سوخته تو را         زخمی كه از غلاف به بازو گرفته ای

دیوار را رها كن و از دست من بگیر         ای آن كه دست خویش به پهلو گرفته ای

گرچه كبود گشته ولی باز كن به من         آن چشم را كه در خَم ابرو گرفته ای

آشفته است چون دل من موی زینبت         زان دم كه شانه را ز سر او گرفته ای

موی تومحرم است وعلی محرم تونیست؟         از چیست چهره در پس گیسو گرفته ای؟

ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را           چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را
قـتیل قـبـله! دردت را بلا گردان دیـریـنم           چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

ندیدم، با تمام چشم گشتم، چـشم هایم کور           تمام عمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را
تو را روشن نخواهم دید میدانم ولی یک شب           بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را
دعا کن پردۀ گوشم بلرزد یک صدا ناگاه           خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را
دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب           دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را
رقیّه؟ خیمۀ آتش؟ سکینه؟ قاسم مجروح؟           بگریم وارث عصمت! کدامین ماجرایت را؟
خدا در سوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد           کیَم من؟ تا بگیرم،ای خدا را خون! عزایت را
زبانم را به مدحت باز کردی، لطف کردی، آه            ندیـدم، کاش می شد! تا ببـینم کربـلایت را

خون خـدا می چکد، از گلِ روی حسین            هستی این هست وبود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او            خـون دل انبـیاست، خـون گـلوی حسین

در همۀ کائنات، از ملک و جنّ و انس            کیست به عالم که نیست، مست سبوی حسین؟

زخـم تن او زنــد، خـنـده به شمـشـیرها            یا که خدا می زند، خنـده به روی حسین

نیست عجب گر نماز، بوسه به پایش زند            هر که گذارد نماز، بر سر کوی حسین

قلزم خون جانماز، مُهر جبین جای سنگ            خون سر و خونِ دل، آب وضوی حسین

کـافـرم ار نا امـیـد بــاز شـود از درش            قـاتـل اگر آورد، روی به سـوی حـسین

عجــز و گـدایی بود، عـادت دیـرین ما            لطف وعنایت بود، خصلت و خوی حسین

آتـش دوزخ شــود، لالــۀ بــاغ بـهـشـت            نوشد اگر قـطره ای آب ز جــوی حسین

"مـیـثـم" آلــوده نـیـز نـاز به جـنّت کـند            جنّت اعلای اوست، روی نکوی حسین

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

شسته دست از جان، تن جانانه شست            شـمـع شـد، خاکـستـر پروانه شست

روشنایش را فلک خــامــوش کرد            ابــرهـا را پـنــبـه‌هــای گــوش کرد

تا نبیند چــشــم گــردون، پیکـرش            نـشـنــود تا ضـجّـه‌هـای هـمـسـرش

هم مــدیـنـه سیـنه‌ای بی‌غـم نداشت            هم دلی بی‌اشک و خون، عالم نداشت

نـیست در کـس طاقـت بـشـنـیـدنش            با عـلـی یا رب چـه شد؟ با دیـدنش

درد آن جــان جهـان، از تن شـنـید            راز غـسـل از زیر پـیـراهن شـنـید

جان هستی گـشته بود از تن جدای            نیستی می‌خواست، هستی از خدای

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

بهاربی تو غم انگیزتر ز پـایـیز است           که نخل سبز صفا را جوانه ای مادر

غروب عمر تو باشد طلوع حسرت وغم           که شور و شادی ما را بهانه ای مادر

ز طره طره ی موی سپید تو پیداست           که یـکــه تــاز دعای شبــانه ای مادر

بلور اشک تو گوید که در نهایت عشق           تو بحــر عـاطـفــهٔ بی کرانه ای مادر

به مهرمهر تو من سجده برخدا کردم           که لطف ذات خـدا را نشانه ای مـادر

به دشت خاطره هایم تو باز کن آغوش           که مــرغ روح مــرا آشیانه ای مـادر

کسی که اُف به توگوید بسوزدش هستی           کشد گر آتش قــهــرت زبانه ای مادر

دریغ و درد که داغ تو نقره داغم کرد           که هم چواشک زچشمم روانه ای مادر

به پیغامی من دیوانه را دیـوانه تر کردی          مرا از لطف و احسانت حبیبا با خبر کردی

چو بشنیدم پیامت را که عمری ناظرم بودی          شدم شرمنده از رویت چسان با من تو سرکردی

کرم هر دم فزون کردی خریدی آبرویم را          ز رسوا کردن نوکر تو ای مولا حذر کردی

بسا وقت سحر درخانه ام بودی ولی افسوس          که در خواب گران بودم ز پیش من گذرکردی

چه شبهایی نظر کردی تو بر پروندۀ عمرم          به چشم تر به قلب خون شب خود را سحرکردی

زخوبیت چه گویم من، مرا از لطف خود کشتی          تو عبد آستانت را بسی شرمنده تر کردی

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

کـمرت خـم شده و تاب و تـوانت رفته            با همین دست به دیوار چو زهرا شده ای

سالها مثـل عـلـی خـانه نـشـینت کردند            خوب همدرد غم و غربت مولا شده ای

جگرت مثل حسن سوخته صدپاره شده            آه بـا آتـش ایـن زهــر مــداوا شــده ای

چه شده باتو که دائم بخـودت میـپـیچی            لـحـظـۀ آخـر خـود مثل مـعـما شده ای

هرچه آمد به سرت تیر به قلبت که نخورد            سنگ باران وسط هـلـهـله آیا شده ای؟

راستی پـیـرهنت را ز تـنت دزدیـدنـد؟            راسـتی از اثــر تـیـغ مـجــزا شده ای؟

زخـم شـلاق نـشـسـتـه به تن دختر تو؟             چقدر خون جگر از زخم زبان ها شده ای؟

راستی در وسط طشت سرت را بردند؟            بسوی خواهر خود گرم تماشا شده ای؟

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

سـر در قصـر بـهـشـتـی دلـم بنـوشـتـنـد             که مـسـلمـان مـرام حسـن عـسـگـری ام

چه کسی مثـل من دل شده دلـبـر دارد؟             چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته؛ تو را می خوانم             سربازار غمت؛ یـوسف من؛ مشتری ام

به همه نسل بـنی فـاطمه سوگـند که من             تا صف حشـر بگویم که علی اکبـری ام

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

قـدح آب هـمـینکه به لـبـم شـد نـزدیـک           غم لب های حسین زد شررم مهدی جان

قبل از آنی که به دل زهـر اثـر بگذارد           کشته از صحنۀ دیوار و درم مهدی جان

لحـظه ای نیست عزیزم که تداعی نشود           وقعـۀ کـرب و بلا در نـظرم مهدی جان

زینب و بزم یزید و لب خشکیده و چوب           خون قلبم چکد از چشم تـرم مهدی جان

مـی درخـشـد رخ مــاه تـو بــیــاد آوردم           سـر نـورانـی هـجـده قـمـرم مهدی جان

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

بر تـنـت نـارسـا خـلـعـت سـروری           دیو حور و ملك جن و انس و پری

جمله در محضرت گرم فرمان بری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای ز رخ داده نـور بر مـه و آفتاب           نـجـل خــتــم رسـل زادۀ بـوتــراب

پیـشـتر از سـؤال داده ما را جواب           دُرّ ده بـحـری و بـحـر یك دُرّ نـاب

كه بر آن ده كـنـد درّ تـو گـوهـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

سـیـنـه ات مـخـزن سرّ سـرو عـلـن           والـد حـضـرت حـجـة ابن الحـسـن

من كجا مـدح تو؛ تو كجـا مـدح من           مـهـر هر آسـمـان مـاه هر انـجـمن

در تـمـام وجـود كرده روشنـگـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

خال و خطت حسن خلق وخویت حسن           خلق و خویت حسن ماه رویت حسن

ماه رویت حسن عطرو بویت حسن           عطرو بویت حسن گفتگویت حسن

داده از هر حـسن خـالـقت برتـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

چـــارده آیـــنـه روی زیـــبــای تو           عـطـر مـهـدی دمد از نفـس های تو

در دل مـا بود چـون خـدا جـای تو           سورۀ قـدر و نـور نقـش سیمای تو

نـور حسن تو را مشـتـری مشتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

فیضت از سامره شـامل عالم است           گـفـته هـایت مـدام آیت محـكـم است

سـایـه ات بر سـر عـالـم و آدم است           گوهر مدح خلق در ثنایت كم است

وصـف تو بـایـد از مـنطـق داوری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

قـــدسآیـــان خــادم آسـتــان تــوأنـد           عـرشـیـان طـایـر بــوسـتـان تـوأنـد

عـــارفـــان بـنـده دوسـتـان تــوأنـد           زاهــدان لالــۀ گــلــسـتــان تــوأنــد

مهرو مه را بود بر درت اخــتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـاه رویـت بـرد جـلـوه از ده امـام           بر تو و مـادر و جـد و بـابت سلام

بی تو طاعت هدر بی تو جنت حرام           با تو قرآن درست بی تو دین ناتمام

مكـتـبت مـكـتب مـعـرفـت پـروری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـهـدی فـاطـمـه از تو یك یـاسـمـن           هـادی اهـل بیت بر لـبت بـوسـه زن

نورت از سامـره هادی مرد و زن           در جهان و جنان در زمین و زمن

كـثـرت خـیــر تـو می كند كـوثـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

گرچه عمرت همه حبس و تبعید بود           كـار تو دم به دم نـشـر تـوحـیـد بود

نـور عـلـمـت مـدام با اسـاتـیـد بـود           منطـقـت عـلـم را مـهـر تـائـیـد بود

لـشكـر دانـشت در جهـان گـسـتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای تـــولای تـو دیـن و آئــیــن مـن           مهر تو خوشتر از جان شیرین من

روح پــاك دعــا ذكــر آمـیــن مـن           كــل ایــمــان مـن؛ هـمــۀ دیـن مـن

میثم از وصـف تو می كـنـد دلبـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

از غـم هـجـر دلـم شـوق گـریبان دارد           دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟

نه فـقـط در غـم دلـبر دل من می سوزد           هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد

چند سال است که من منتظرم برگردی           ای مسـافـر، سفـر هجـر تو پـایان دارد

گر که یوسف نکند میل به دیـدار وطن           دل یعـقـوب به برگـشـتـنش ایمان دارد

چـشـم آلــوده به دیــدار تو نایـل نـشود           تا که بر راه نظـر پرده عـصیـان دارد

کـرم توست که ما را بخـری ورنه گدا           چه متاعی جهت عرضه به سلطان دارد

هرچه گفـتـیم کمی از غـم تان کـم نشده           کـربـلایـت چـقـدر رنـج فــراوان دارد

شب و روز تو شده گریه به غمهای حسین           چشم هایت خبـر از سـینه سـوزان دارد

عالم از گفتن یک نام دگرگون شده است           چه سروشی است که این ذکرحسین جان دارد

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

حالا که تـشـنـه ات شــدم آبـی بـریـز تا            با روضه های فـاطمه قـربانی ام کنی

من را بـبر به روضـۀ یابن الـشـبیب ها            تا میهمــان شــاه خــراســانی ام کـنی

بـا نـالــه هـای عـمــه تـان زار مـی زنـم            آتـش بـزن که شـام غـریـبـانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را

کـدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟            که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

شبی به سـیـنۀ طـوفـانی ام به صیـد بیا             مگر که لمس کنم رشته های تور تو را

من از زیـارت ناحـیـه خـوب دانـسـتم             شکسته است کسی شیشۀ غرور تو را